Recensie Mosa Trio
Mosa Trio bezit groot inlevingsvermogen
Jeanette Vergouwen-de Caluwe
Drie dertigers, die allen hebben gestudeerd aan het conservatorium in Maastricht, vormen al jaren een hecht ensemble. Alexandra Van Beveren (viool), Paul Stavridis (cello) en Bram de Vree (piano) vertolken werken uit verschillende periodes (klassieke tot en met hedendaagse composities). Het Trio vormt een homogene eenheid. De intentie van de componist is telkens hoorbaar, maar door het groot inlevingsvermogen zorgen deze musici voor sprankelendevertolkingen, waarin ze ook hun eigen emotie verwerken.
Zondag 5 oktober traden zij op in de Hof ten Zandekerk in Kloosterzande. Eerder, 21 september, brachten zij dit concert in de Zeeuwse Concertzaal in Middelburg.
Bij het extraverte, ludieke en virtuoze openingsdeel van de het Pianotrio in Bes opus 11 (Gassenhauer) van Ludwig van Beethoven viel meteen op hoe goed de musici naar elkaar luisterden. Het geluid was erg hard, maar daar speelden de musici op in, zodat daarna desamenklank mooi en rond was. In het expressieve Adagio streek de cellist een prachtige, zangerige melodie die moeiteloos werd overgenomen en vakkundig begeleid, door de andere instrumenten. Dat Beethoven niet echt blij was met het eenvoudige thema (het lied Pria ch’io l’impegno van Wiegl) dat hem werd ‘opgedrongen’ door zijn uitgever Ataria, kan ik begrijpen. Maar Beethoven schreef op dit thema 9 ingenieuze variaties en maakte zo van dit slotdeel een virtuoos vuurwerk met prachtige afwisselingen van inbreng van de instrumenten, vele versieringen, tempowisselingen en spannende momenten. Het werd energiek en technisch knap gespeeld door Mosa Trio.
Pianotrio nr.1 van Roel van Oosten (1958- ) was een openbaring. Je hoorde een mengelmoes van stijlen die je zou kunnen plaatsen bij Les Six, het Franse impressionisme en Jazz. Je hoorde zelfs af en toe een vlaag Sjostakovitsj. Mosa Trio bracht dit werk met energie en expressie. Roel van Straten kleurt met duidelijk plezier af en toe buiten de lijntjes en dat maakt zijn muziek spannend. Na het ritmisch overrompelende openingsdeel volgde een sfeervolle, etherische melodie in de Nocturne, kleurrijk gespeeld door de piano onderbroken door snerpende strijkersstreken. Het Scherzo klonk komisch en jazzy met lekkere pizzicati en in het Rondo (finale) schuurden de schrijnende klanken en dissonanten tegen brutale akkoorden. En dan dat onverwacht abrupte slot. Heerlijke muziek.
Met het Pianotrio nr. 2 in F, Op. 80 van Robert Schumann, waarin de onevenwichtigheid uitkomt van deze componist (zijn karakters van Eusebius en Florestan), sloten de musici hun recital af. Schumann schreef een charmant werk waarin ritmes en melodieën sterk wisselen. Na pessimistische fragmenten volgt uitbundige vreugde en dat gebeurt ook met mineur en majeurtoonaarden. Kortom een echte Schumanncompositie waar je als musicus in kunt verdrinken. De geweldige technische vaardigheden van het Mosa Trio en vooral de intense inleving zorgden ervoor dat alles als hemelse muziek overkwam. Met als hoogtepunten de intieme meditatie tussen de strijkers in het langzame deel (Mit innigem Ausdruck) en het geweldig gespeelde slotdeel (Nicht zu rasch). Het optimisme van de muziek, de staccato tonen door de cello, de mooie canonmelodie en de brede doorwerking van de thema’s kwamen goed over.
Fijn dat de Stichting de Kerk in Klooster deze reeks kamermuziekconcerten organiseert (i.s.m. Kamermuziek-Zeeland). Mis de volgende uitvoering (30 november Roeland Hendrikx Ensemble) niet.
